ῥινότμητος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ῥινότμητος	τὸ	ῥινότμητον
γενική	τοῦ/τῆς	ῥινοτμήτου	τοῦ	ῥινοτμήτου
δοτική	τῷ/τῇ	ῥινοτμήτῳ	τῷ	ῥινοτμήτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ῥινότμητον	τὸ	ῥινότμητον
κλητική ὦ!		ῥινότμητε		ῥινότμητον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ῥινότμητοι	τὰ	ῥινότμητᾰ
γενική	τῶν	ῥινοτμήτων	τῶν	ῥινοτμήτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ῥινοτμήτοις	τοῖς	ῥινοτμήτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ῥινοτμήτους	τὰ	ῥινότμητᾰ
κλητική ὦ!		ῥινότμητοι		ῥινότμητᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ῥινοτμήτω	τὼ	ῥινοτμήτω
γεν-δοτ	τοῖν	ῥινοτμήτοιν	τοῖν	ῥινοτμήτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ῥινότμητος < ῥίς (γενική ῥινός) + τμητός (< τέμνω)

Επίθετο

ῥινότμητος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• που έχει κομμένη μύτη

Συγγενικά

• ῥινοτομέω

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .
• ῥινότμητος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.