ὕψωμα

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ὕψωμᾰ	τὰ	ὑψώμᾰτᾰ
γενική	τοῦ	ὑψώμᾰτος	τῶν	ὑψωμᾰ́των
δοτική	τῷ	ὑψώμᾰτῐ	τοῖς	ὑψώμᾰσῐ(ν)
αιτιατική	τὸ	ὕψωμᾰ	τὰ	ὑψώμᾰτᾰ
κλητική ὦ!		ὕψωμᾰ		ὑψώμᾰτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑψώμᾰτε
γεν-δοτ	τοῖν		ὑψωμᾰ́τοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ὄνομα' όπως «ὄνομα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὕψωμα < ὑψόω + -μα < αρχαία ελληνική ὕψος

Ουσιαστικό

ὕψωμα ουδέτερο

• (ελληνιστική κοινή)
  1. το ύψωμα, τα ύψη

     ⮡  οὐ χθὼν οὐρανίοις ὑψώμασι φθονέει

  2. το πιο υψωμένο σημείο/περιοχή

     ⮡  το ὕψωμα της ρινός (Γαληνός)

  3. (αστρονομία) η ύψωση αστερισμών και ουρανίων σωμάτων

     ≠ αντώνυμα: ταπείνωμα

     ※  ἔφη σὺ δέδιας μὴ καθάπερ Αἰγύπτιοι τοὺς ἀστέρας ὑψώματα καὶ ταπεινώματα λαμβάνοντας ἐν τοῖς τόποις οὓς διεξίασι γίγνεσθαι (Πλούταρχος)

  4. (μεταγενέστερα) ηθική εξύψωση με τη μεταφορική έννοια

     ※  τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ τῷ λόγῳ χωρήσωμεν, καθαιροῦντες αὐτῶν πᾶν ὕψωμα διανοίας ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ (Επιστολαί, Βασιλείου Καισαρείας)

Συνώνυμα

• ὕψωσις

Συγγενικά

• ὕψι, ὑψίων, ὑψίτερος, ὕψιστος
• ὑψί, ὑψόσε και ὑψού
• ὑψηλός
• ὑψόω

Πηγές

• ὕψωμα - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.