ὁπλίτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ὁπλῑτα-
ονομαστική	ὁ	ὁπλίτης	οἱ	ὁπλῖται
γενική	τοῦ	ὁπλίτου	τῶν	ὁπλιτῶν
δοτική	τῷ	ὁπλίτῃ	τοῖς	ὁπλίταις
αιτιατική	τὸν	ὁπλίτην	τοὺς	ὁπλίτᾱς
κλητική ὦ!		ὁπλῖτᾰ		ὁπλῖται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὁπλίτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ὁπλίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Στον Άρειο Πάγο, ὁπλίτης.

Ετυμολογία

ὁπλίτης, ήδη στον Αισχύλο, 6ος/5ος αιώνας < ὅπλ(ον) + -ίτης

Ουσιαστικό

ὁπλίτης αρσενικό

1. (στρατιωτικός όρος) βαριά οπλισμένος πεζός
2. (σε επιθετική λειτουργία) (θηλυκό ὁπλῖτις)

   ⮡  ἀνὴρ ὁπλίτης, ὁπλίτης δρόμος, ὁπλίτης στρατός, ὁπλίτης κόσμος (η πανοπλία)

   ※  6ος/5ος αιώνας πκε - ⌘ Αισχύλος, Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας στίχος 466 (465-467) @greek-language-gr Μετάφραση: Γιάννης Γρυπάρης

   ἐσχημάτισται δ᾽ ἀσπὶς οὐ σμικρὸν τρόπον·
   ἀνὴρ [δ᾽] ὁπλίτης κλίμακος προσαμβάσεις
   στείχει πρὸς ἐχθρῶν πύργον, ἐκπέρσαι θέλων

   Κι η ασπίδα του έχει διόλου ταπεινό σημάδι,
   έναν οπλίτη που ανεβαίνει σκάλα επάνω
   σε πύργο εχθρών μ᾽ απόφαση για να τον πάρει·

Συγγενικά

• ἀνθοπλίτης
• ὁπλιστής
• ὁπλιταγωγός
• ὁπλίτας (δωρικός τύπος )
• ὁπλιτεία
• ὁπλιτεύω
• Ὁπλίτης
• ὁπλιτικός
• ὁπλῖτις
• ὁπλιτοδρομέω
• ὁπλιτοδρόμος
• ὁπλιτοπάλης
• πανοπλίτης

→ και δείτε τη λέξη ὅπλον

Δείτε επίσης

• γυμνῆτες
• ἱππεῖς
• πελαστής
• ψιλοί

Πηγές

• ὁπλίτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὁπλίτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.