ἄφθονος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄφθονος	τὸ	ἄφθονον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀφθόνου	τοῦ	ἀφθόνου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀφθόνῳ	τῷ	ἀφθόνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄφθονον	τὸ	ἄφθονον
κλητική ὦ!		ἄφθονε		ἄφθονον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄφθονοι	τὰ	ἄφθονᾰ
γενική	τῶν	ἀφθόνων	τῶν	ἀφθόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀφθόνοις	τοῖς	ἀφθόνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀφθόνους	τὰ	ἄφθονᾰ
κλητική ὦ!		ἄφθονοι		ἄφθονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀφθόνω	τὼ	ἀφθόνω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀφθόνοιν	τοῖν	ἀφθόνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄφθονος < ἄ- στερητικό+ φθόνος

Επίθετο

ἄφθονος, -ος, -ον, συγκριτικός :ἀφθονέστερος/ἀφθονώτερος, υπερθετικός : ἀφθονέστατος/ἀφθονώτατος

1. (αρχική σημασία)
   1. που δε φθονεί, δε ζηλεύει

      ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 3 (Θάλεια), 80.4

      άνδρα γε τύραννον ἄφθονον ἔδει εἶναι

   2. που δε φθονείται

      ≈ συνώνυμα: ἀφθόνητος

2. άφθονος, ανεξάντλητος, επαρκής

Παράγωγα

• ἀφθονία
• ἀφθόνως (επίρρημα)

Συγγενικά

• ἀφθόνητος
• πανάφθονος

→ και δείτε τη λέξη φθόνος

Πηγές

• ἄφθονος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄφθονος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.