ἄδικος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἄδικος	τὸ	ἄδικον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀδίκου	τοῦ	ἀδίκου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀδίκῳ	τῷ	ἀδίκῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἄδικον	τὸ	ἄδικον
κλητική ὦ!		ἄδικε		ἄδικον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἄδικοι	τὰ	ἄδικᾰ
γενική	τῶν	ἀδίκων	τῶν	ἀδίκων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀδίκοις	τοῖς	ἀδίκοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀδίκους	τὰ	ἄδικᾰ
κλητική ὦ!		ἄδικοι		ἄδικᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀδίκω	τὼ	ἀδίκω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀδίκοιν	τοῖν	ἀδίκοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἄδικος < ἄ- στερητικό + δίκ(η) + -ος

Επίθετο

ἄδικος, -ος, -ον, συγκριτικός : ἀδικώτερος, υπερθετικός :  ἀδικώτατος

1. που αδικεί
2. που είναι άδικος, κάτι που δεν είναι δίκαιο
3. απείθαρχος (για άλογα κ.λπ.)
4. βλαβερός

Εκφράσεις

• ἄδικος ἡμέρα : η μέρα κατά την οποία έχουν αργία τα δικαστήρια
• ἄδικος πλοῦτος : περιουσία που αποκτήθηκε με άδικα μέσα
• ἄδικος λόγος :
• ἀδίκων χειρῶν ἄρχω : αρχίζω πρώτος κάτι αρνητικό (καβγά, διαφωνία, αδικία)
• δίκαν ἐξ ἀδίκων ἀπαιτῶ : θέλω να βρω το δίκιο μου (το δίκαιο στην αδικία που μου έκαναν)

Συγγενικά

• ἀδικέω
• ἀδίκως
• ἀδικία
• ἀδίκημα
• ἀδικητέον δει αδικείν
• ἀδικητικός
• ἀδικίου (τύπος μόνον σε γενική για έγγραφη καταγγελία)

Σύνθετα

• ἀδικοδοξέω > ἀδικοδοξία
• ἀδικόμαχος > ἀδικομαχέω > ἀδικομαχία
• ἀδικοπραγέω > ἀδικοπραγία ἀδικοπράγημα

Πηγές

• ἄδικος - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• ἄδικος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἄδικος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.