ἀπαραμύθητος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

ἀπαραμύθητος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἀπαραμύθητος, -ος, -ον

1. απαρηγόρητος
2. αυτός που δεν μπορεί να πεισθεί ή να δεχθεί ικεσίες, αδιάλλακτος, ανένδοτος, ανυποχώρητος

   ※  5ος/4oς αιώνας πκε ⌘ Πλάτων, Επινομίς, 980d @scaife.perseus

   φράζων ὡς εἰσὶν θεοὶ ἐπιμελούμενοι πάντων, σμικρῶν καὶ μειζόνων, καὶ σχεδὸν ἀπαραμύθητοι τῶν περὶ τὰ δίκαιά εἰσιν πράγματα

3. αδιόρθωτος

Παράγωγα

• ἀπαραμυθήτως (επίρρημα)

Πηγές

• ἀπαραμύθητος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀπαραμύθητος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.