ἀλιτρός

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀλιτρός	τὸ	ἀλιτρόν
γενική	τοῦ/τῆς	ἀλιτροῦ	τοῦ	ἀλιτροῦ
δοτική	τῷ/τῇ	ἀλιτρῷ	τῷ	ἀλιτρῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀλιτρόν	τὸ	ἀλιτρόν
κλητική ὦ!		ἀλιτρέ		ἀλιτρόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀλιτροί	τὰ	ἀλιτρᾰ́
γενική	τῶν	ἀλιτρῶν	τῶν	ἀλιτρῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀλιτροῖς	τοῖς	ἀλιτροῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀλιτρούς	τὰ	ἀλιτρᾰ́
κλητική ὦ!		ἀλιτροί		ἀλιτρᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀλιτρώ	τὼ	ἀλιτρώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀλιτροῖν	τοῖν	ἀλιτροῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'βοηθός' όπως «βοηθός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀλιτρός < άλλη μορφή του ἀλιτηρός

Επίθετο

ἀλιτρός, -ός, -όν, υπερθετικός : ἀλιτρότατος

1. αμαρτωλός, ασεβής, κακός

   ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w, Ὀλυμπιονίκαις^w, 2. Ἱέρωνι Συρακοσίῳ κέλητι, 59 Επιμ. Boeck, Pindari opera quae supersunt, 1811. (2.58-2.60)

   τὰ δ᾽ ἐν τᾷδε Διὸς ἀρχᾷ | ἀλιτρὰ κατὰ γᾶς δικάζει τις ἐχθρᾷ | λόγον φράσαις ἀνάγκᾳ·

   γιατί το κάθε ανόσιο, | που πράχτηκε στου Δία την εξουσία, κάτω απ᾽ τη γη κάποιος το κρίνει | εκδίδοντας απόφαση μ᾽ αδήριτη ανάγκη.

   Μετάφραση (2004): Γιάννης Οικονομίδης, @greek‑language.gr

2. πανούργος, κατεργάρης

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 5 (ε. Ἀπόπλους Ὀδυσσέως παρὰ Καλυψοῦς.), στίχ. 182 (182-183)

   «Ἦ δὴ ἀλιτρός γ᾽ ἐσσὶ καὶ οὐκ ἀποφώλια εἰδώς, | οἷον δὴ τὸν μῦθον ἐπεφράσθης ἀγορεῦσαι.

   «Ω, παραείσαι πονηρός κι όχι μονάχα ξύπνιος, | που τόλμησες να ξεστομίσεις τέτοιο λόγο.

   Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἀλιταίνω

Πηγές

• ἀλιτρός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀλιτρός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.