ἀγαυρός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἀγαυρός	ἡ	ἀγαυρᾱ́	τὸ	ἀγαυρόν
γενική	τοῦ	ἀγαυροῦ	τῆς	ἀγαυρᾶς	τοῦ	ἀγαυροῦ
δοτική	τῷ	ἀγαυρῷ	τῇ	ἀγαυρᾷ	τῷ	ἀγαυρῷ
αιτιατική	τὸν	ἀγαυρόν	τὴν	ἀγαυρᾱ́ν	τὸ	ἀγαυρόν
κλητική ὦ!		ἀγαυρέ		ἀγαυρᾱ́		ἀγαυρόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἀγαυροί	αἱ	ἀγαυραί	τὰ	ἀγαυρᾰ́
γενική	τῶν	ἀγαυρῶν	τῶν	ἀγαυρῶν	τῶν	ἀγαυρῶν
δοτική	τοῖς	ἀγαυροῖς	ταῖς	ἀγαυραῖς	τοῖς	ἀγαυροῖς
αιτιατική	τοὺς	ἀγαυρούς	τὰς	ἀγαυρᾱ́ς	τὰ	ἀγαυρᾰ́
κλητική ὦ!		ἀγαυροί		ἀγαυραί		ἀγαυρᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀγαυρώ	τὼ	ἀγαυρᾱ́	τὼ	ἀγαυρώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀγαυροῖν	τοῖν	ἀγαυραῖν	τοῖν	ἀγαυροῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'ξηρός' όπως «ξηρός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀγαυρός < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἀγαυρός, -ά, -όν

1. μεγαλοπρεπής, αρχοντικός, επιβλητικός, υπερήφανος

   ※  7ος↑ αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, Θεογονία, 832 (831-832)

   ἄλλοτε δ᾽ αὖτε | ταύρου ἐριβρύχεω μένος ἀσχέτου ὄσσαν ἀγαύρου,

   άλλοτε πάλι | βγάζανε φωνή ταύρου περήφανου, που μουγκανίζει δυνατά, στη δύναμη ακατάσχετου,

   Μετάφραση (2001): Σταύρος Γκιργκένης, Θεσσαλονίκη: Ζήτρος @greek‑language.gr

2. (κατ' εφημισμό) ζητιάνος

Παράγωγα

• ἀγαυρῶς (επίρρημα)

Πηγές

• ἀγαυρός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀγαυρός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.