φονεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	φονεύς	οἱ	φονεῖς - φονῆς*
γενική	τοῦ	φονέως & φεονῆος  (επικός	τῶν	φονέων
δοτική	τῷ	φονεῖ	τοῖς	φονεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	φονέᾱ	τοὺς	φονέᾱς
κλητική ὦ!		φονεῦ		φονεῖς - φονῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		φονῆ1 ή φονεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		φονέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

φονεύς < φονεύω

Ουσιαστικό

φονεύς αρσενικό

• που σκοτώνει, δολοφονεί, φονιάς

  και ως θηλυκό:

  ※  μητέρα φονέα οὖσαν (Χρειάζεται επεξεργασία) ⌘ S. Aj. 1026

• πιθανόν και το όργανο του φόνου ή της σφαγής

Συνώνυμα

• σφαγεύς (συνήθως για θυσίες)

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη φονεύω

Πηγές

• φονεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φονεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.