σφαγεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	σφαγεύς	οἱ	σφαγεῖς - σφαγῆς*
γενική	τοῦ	σφαγέως	τῶν	σφαγέων
δοτική	τῷ	σφαγεῖ	τοῖς	σφαγεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	σφαγέᾱ	τοὺς	σφαγέᾱς
κλητική ὦ!		σφαγεῦ		σφαγεῖς - σφαγῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σφαγῆ1 ή σφαγεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		σφαγέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σφαγεύς < σφαγ(ή) + -εύς

Ουσιαστικό

σφαγεύς αρσενικό

1. (επάγγελμα) σφαγέας
2. αυτός που κάνει θυσίες
3. (συνεκδοχικά) μαχαίρι που χρηιμοποιείται στις θυσίες
4. δήμιος
5. φονιάς

Πηγές

• σφαγεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σφαγεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.