φεύγων

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	φεύγων	ἡ	φεύγουσᾰ	τὸ	φεῦγον
γενική	τοῦ	φεύγοντος	τῆς	φευγούσης	τοῦ	φεύγοντος
δοτική	τῷ	φεύγοντῐ	τῇ	φευγούσῃ	τῷ	φεύγοντῐ
αιτιατική	τὸν	φεύγοντᾰ	τὴν	φεύγουσᾰν	τὸ	φεῦγον
κλητική ὦ!		φεύγων		φεύγουσᾰ		φεῦγον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	φεύγοντες	αἱ	φεύγουσαι	τὰ	φεύγοντᾰ
γενική	τῶν	φευγόντων	τῶν	φευγουσῶν	τῶν	φευγόντων
δοτική	τοῖς	φεύγουσῐ(ν)	ταῖς	φευγούσαις	τοῖς	φεύγουσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	φεύγοντᾰς	τὰς	φευγούσᾱς	τὰ	φεύγοντᾰ
κλητική ὦ!		φεύγοντες		φεύγουσαι		φεύγοντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	φεύγοντε	τὼ	φευγούσᾱ	τὼ	φεύγοντε
γεν-δοτ	τοῖν	φευγόντοιν	τοῖν	φευγούσαιν	τοῖν	φευγόντοιν
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'λύων' όπως «λήγων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Μετοχή

φεύγων

• μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος φεύγω: κατηγορούμενος, εξόριστος

Δείτε επίσης

• διώκων

Πηγές

• φεύγω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• φεύγω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.