τελεσιουργός

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	τελεσιουργός	τὸ	τελεσιουργόν
γενική	τοῦ/τῆς	τελεσιουργοῦ	τοῦ	τελεσιουργοῦ
δοτική	τῷ/τῇ	τελεσιουργῷ	τῷ	τελεσιουργῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	τελεσιουργόν	τὸ	τελεσιουργόν
κλητική ὦ!		τελεσιουργέ		τελεσιουργόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	τελεσιουργοί	τὰ	τελεσιουργᾰ́
γενική	τῶν	τελεσιουργῶν	τῶν	τελεσιουργῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	τελεσιουργοῖς	τοῖς	τελεσιουργοῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	τελεσιουργούς	τὰ	τελεσιουργᾰ́
κλητική ὦ!		τελεσιουργοί		τελεσιουργᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	τελεσιουργώ	τὼ	τελεσιουργώ
γεν-δοτ	τοῖν	τελεσιουργοῖν	τοῖν	τελεσιουργοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'βοηθός' όπως «βοηθός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

τελεσιουργός < τέλεσι(ς), τελέω + -ουργός (ἔργον)

Επίθετο

τελεσιουργός, -ός, -όν

1. τελεσφόρος, αποτελεσματικός
2. που επιτυγχάνει την τελειότητα, την τελείωση

Πηγές

• τελεσιουργός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• τελεσιουργός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.