ταγοῦχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ταγοῦχος	οἱ	ταγοῦχοι
γενική	τοῦ	ταγούχου	τῶν	ταγούχων
δοτική	τῷ	ταγούχῳ	τοῖς	ταγούχοις
αιτιατική	τὸν	ταγοῦχον	τοὺς	ταγούχους
κλητική ὦ!		ταγοῦχε		ταγοῦχοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ταγούχω
γεν-δοτ	τοῖν		ταγούχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «κῆπος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ταγοῦχος < ταγή + -οῦχος (< ἔχω)

Ουσιαστικό

ταγοῦχος, -ου αρσενικό

• που κυβερνά, ο αρχηγός, ο άρχοντας, ο ταγός

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Εὐμενίδες, στίχ. 296 (295-296)

  εἴτε Φλεγραίαν πλάκα | θρασὺς ταγοῦχος ὡς ἀνὴρ ἐπισκοπεῖ,

  ή το Φλεγραίο | τον κάμπο αναμετρά σαν άξιος πολεμάρχος,

  Μετάφραση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

Συνώνυμα

• ἄρχων
• ταγός

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις ταγή και ἔχω

Πηγές

• ταγοῦχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ταγοῦχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.