μοναστήριον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
γενική	τοῦ	μοναστηρίου	τῶν	μοναστηρίων
δοτική	τῷ	μοναστηρίῳ	τοῖς	μοναστηρίοις
αιτιατική	τὸ	μοναστήριον	τὰ	μοναστήριᾰ
κλητική ὦ!		μοναστήριον		μοναστήριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μοναστηρίω
γεν-δοτ	τοῖν		μοναστηρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μοναστήριον < ουσιαστικοποιημένο ουδέτερο του επιθέτου μοναστήριος < μονάζω, μονασ- + -τήριον

Ουσιαστικό

μοναστήριον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

1. ερημητήριο
2. (εκκλησιαστικός όρος) μοναστήρι, μονή

   ※  4ος κε αιώνας Αθανάσιος Αλεξανδρείας, Vita Antonii, @catholiclibrary.org

   Ὑποστρέψας δὲ εἰς τὸ μοναστήριον, τῶν αὐτῶν εἴχετο σεμνῶν καὶ νεανικῶν πόνων. ∆ιαλεγόμενός τε συνεχῶς, τῶν μὲν ἤδη μοναχῶν τὴν προθυμίαν ηὔξανε, τῶν δὲ ἄλλων τοὺς πλείστους εἰς ἔρωτα τῆς ἀσκήσεως ἐκίνει, καὶ τα χέως, ἕλκοντος τοῦ λόγου, πλεῖστα γέγονε μοναστήρια, καὶ πάντων αὐτῶν ὡς πατὴρ καθηγεῖτο.

Πηγές

• μοναστήριον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.