κυνόπληκτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	κυνόπληκτος	τὸ	κυνόπληκτον
γενική	τοῦ/τῆς	κυνοπλήκτου	τοῦ	κυνοπλήκτου
δοτική	τῷ/τῇ	κυνοπλήκτῳ	τῷ	κυνοπλήκτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	κυνόπληκτον	τὸ	κυνόπληκτον
κλητική ὦ!		κυνόπληκτε		κυνόπληκτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	κυνόπληκτοι	τὰ	κυνόπληκτᾰ
γενική	τῶν	κυνοπλήκτων	τῶν	κυνοπλήκτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	κυνοπλήκτοις	τοῖς	κυνοπλήκτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	κυνοπλήκτους	τὰ	κυνόπληκτᾰ
κλητική ὦ!		κυνόπληκτοι		κυνόπληκτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	κυνοπλήκτω	τὼ	κυνοπλήκτω
γεν-δοτ	τοῖν	κυνοπλήκτοιν	τοῖν	κυνοπλήκτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κυνόπληκτος (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική (κύων) κυνό- + -πληκτος (πλήττω)

Επίθετο

κυνόπληκτος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) δαγκωμένος από σκύλο

Πηγές

• κυνόπληκτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.