κακοποίησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	κακοποίησῐς	αἱ	κακοποιήσεις
γενική	τῆς	κακοποιήσεως	τῶν	κακοποιήσεων
δοτική	τῇ	κακοποιήσει	ταῖς	κακοποιήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	κακοποίησῐν	τὰς	κακοποιήσεις
κλητική ὦ!		κακοποίησῐ		κακοποιήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κακοποιήσει
γεν-δοτ	τοῖν		κακοποιησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κακοποίησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική κακοποιέω, κακοποιη- + -σις. Μορφολογικά αναλύεται σε κακο- + -ποίησις

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: κακοποίηση (με ειδικότερη σημασία)

Ουσιαστικό

κακοποίησις θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) κακή πράξη, βλάβη, βλαπτική ενέργεια

  ≈ συνώνυμα: το αρχαίο κακοποιΐα

Συγγενικά

• κακοποιός

→ και δείτε τις λέξεις κακός και ποιέω

Πηγές

• κακοποίησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.