θεληματάρης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	θεληματάρης	οι	θεληματάρηδες
γενική	του	θεληματάρη	των	θεληματάρηδων
αιτιατική	τον	θεληματάρη	τους	θεληματάρηδες
κλητική		θεληματάρη		θεληματάρηδες
Κατηγορία όπως «μανάβης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θεληματάρης < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική θεληματάρης, θέλημα θεληματ- + -άρης

Ουσιαστικό

θεληματάρης αρσενικό

• (δημοτική) αυτός που κάνει θελήματα (πληρωμένος ή μη)

Συνώνυμα

• θεληματζής
• θεληματατζής

Συγγενικά

• θεληματίας (που έχει θέληση)
• θεληματικός
• → και δείτε τις λέξεις θέληση και θέλω

Μεταφράσεις

    θεληματάρης

Αναφορές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

θεληματάρης < θέλημα(τ)- + -άρης < ελληνιστικό -άριος < λατινικό -arius

Ουσιαστικό

θεληματάρης αρσενικό (πληθυντικός: οι θεληματάροι)

1. αυτός που κάνει θελήματα (πληρωμένος ή μη)
2. πεισματάρης, αυτός που κάνει του κεφαλιού του (όπως συμπεριφέρονταν οι μισθοφόροι θεληματάριοι)

   ※  «αὐτοὶ οἱ Φράγκοι, ὅπου θωρεῖς, πολλὰ εἶν’ θεληματάροι, ὁμαίως κι ἐλαφροκέφαλοι, εἴ τι τοὺς δόξῃ, κάμνου» (Χρονικόν του Μορέως, 14ος αιώνας, H 604)

Συγγενικά

• θεληματεύγω
• θεληματικῶς