εὔελπις

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εὐελπῐδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὔελπῐς	τὸ	εὔελπῐ
γενική	τοῦ/τῆς	εὐέλπῐδος	τοῦ	εὐέλπῐδος
δοτική	τῷ/τῇ	εὐέλπῐδῐ	τῷ	εὐέλπῐδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὔελπιν	τὸ	εὔελπῐ
κλητική ὦ!		εὔελπῐς  ή εὔελπῐ*		εὔελπῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐέλπῐδες	τὰ	εὐέλπῐδᾰ
γενική	τῶν	εὐελπῐ́δων	τῶν	εὐελπῐ́δων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὔελπῐσῐ(ν)	τοῖς	εὔελπῐσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐέλπῐδᾰς	τὰ	εὐέλπῐδᾰ
κλητική ὦ!		εὐέλπῐδες		εὐέλπιδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐέλπῐδε	τὼ	εὐέλπῐδε
γεν-δοτ	τοῖν	εὐελπῐ́δοιν	τοῖν	εὐελπῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὔελπις < (εὖ) εὔ- + ἐλπίς

Επίθετο

εὔελπις, -ις, -ι

1. που έχει καλές ελπίδες σχετικά με κάτι
2. που ελπίζει κι έχει θάρρος, αισιόδοξος

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Ἱππίας ἐλάσσων^w, 364a

   οὕτως εὔελπις ὤν περὶ τῆς ψυχῆς

   ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Θουκυδίδης, Ἱστορίαι, 4, 10

   μᾶλλον ἢ ἀπερισκέπτως εὔελπις ὁμόσε χωρῆσαι τοῖς ἐναντίοις

Πηγές

• εὔελπις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὔελπις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.