δύσαγνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δύσαγνος	τὸ	δύσαγνον
γενική	τοῦ/τῆς	δυσάγνου	τοῦ	δυσάγνου
δοτική	τῷ/τῇ	δυσάγνῳ	τῷ	δυσάγνῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δύσαγνον	τὸ	δύσαγνον
κλητική ὦ!		δύσαγνε		δύσαγνον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δύσαγνοι	τὰ	δύσαγνᾰ
γενική	τῶν	δυσάγνων	τῶν	δυσάγνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσάγνοις	τοῖς	δυσάγνοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσάγνους	τὰ	δύσαγνᾰ
κλητική ὦ!		δύσαγνοι		δύσαγνᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσάγνω	τὼ	δυσάγνω
γεν-δοτ	τοῖν	δυσάγνοιν	τοῖν	δυσάγνοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δύσαγνος < δύσ- + -αγνος (ἁγνός)

Επίθετο

δύσαγνος, -ος, -ον

• ακάθαρτος, μιαρός

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἱκέτιδες, 751 (750-752)

  οὐλόφρονες δ᾽ ἐκεῖνοι, δολομήτιδες | δυσάγνοις φρεσίν, κόρακες ὥστε, βω-|μῶν ἀλέγοντες οὐδέν.

  Επίβουλοι και δολεροί εκείνοι στις | ακάθαρτες καρδιές των μέσα πιότερο δεν έχουν σεβασμό | απ᾽ τα κοράκια των βωμών.

  Μετάφραση (1930): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Εστία @greek‑language.gr

  ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Protrepticus, 12.119, @scaife.perseus

  βακχεύουσι δὲ ἐν αὐτῷ οὐχ αἱ Σεμέλης »τῆς κεραυνίας« ἀδελφαί, αἱ μαινάδες, αἱ δύσαγνον κρεανομίαν μυούμεναι,

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἁγνός

Πηγές

• δύσαγνος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δύσαγνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.