ὑψαγόρας

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὑψαγόρᾱς	οἱ	ὑψαγόραι
γενική	τοῦ	ὑψαγόρου	τῶν	ὑψαγορῶν
δοτική	τῷ	ὑψαγόρᾳ	τοῖς	ὑψαγόραις
αιτιατική	τὸν	ὑψαγόρᾱν	τοὺς	ὑψαγόρᾱς
κλητική ὦ!		ὑψαγόρᾱ		ὑψαγόραι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑψαγόρᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ὑψαγόραιν
1η κλίση, ομάδα 'νεανίας', Κατηγορία 'νεανίας' όπως «νεανίας» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὑψαγόρας < (ὕψι) ὑψ- + ἀγορεύω

Ουσιαστικό

ὑψαγόρας αρσενικό

• που κομπάζει, περηφανεύεται, μιλά αλαζονικά, ο μεγαλορρήμων, ο κομπορρήμων

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 2 (β. Ἰθακησίων ἐκκλησία καὶ Τηλεμάχου ἀποδημία.), στίχ. 84

  Τηλέμαχ᾽ ὑψαγόρη, μένος ἄσχετε, ποῖον ἔειπες ἡμέας αἰσχύνων...

  Τηλέμαχε κομπορρήμονα, χωρίς φραγμό στο θράσος, τι ξεστόμισες και μας ντροπιάζεις...

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : ὑψαγόρης

Συνώνυμα

• ὑψίκομπος
• ὑψήγορος (επίθετο)

Πηγές

• ὑψαγόρας - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὑψαγόρας - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.