ὑψήγορος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὑψήγορος	τὸ	ὑψήγορον
γενική	τοῦ/τῆς	ὑψηγόρου	τοῦ	ὑψηγόρου
δοτική	τῷ/τῇ	ὑψηγόρῳ	τῷ	ὑψηγόρῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὑψήγορον	τὸ	ὑψήγορον
κλητική ὦ!		ὑψήγορε		ὑψήγορον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὑψήγοροι	τὰ	ὑψήγορᾰ
γενική	τῶν	ὑψηγόρων	τῶν	ὑψηγόρων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὑψηγόροις	τοῖς	ὑψηγόροις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὑψηγόρους	τὰ	ὑψήγορᾰ
κλητική ὦ!		ὑψήγοροι		ὑψήγορᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὑψηγόρω	τὼ	ὑψηγόρω
γεν-δοτ	τοῖν	ὑψηγόροιν	τοῖν	ὑψηγόροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὑψήγορος < (ὕψι) ὑψ- + -ήγορος (ἀγορεύω)

Επίθετο

ὑψήγορος, -ος, -ον

• που κομπάζει, περηφανεύεται, μιλά αλαζονικά, ο μεγαλορρήμων, ο κομπορρήμων

Συνώνυμα

• ὑψίκομπος
• ὑψαγόρας (ουσιαστικό)

Πηγές

• ὑψήγορος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.