ὑψίφρων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ὑψῐφρον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὑψίφρων	τὸ	ὑψίφρον
γενική	τοῦ/τῆς	ὑψίφρονος	τοῦ	ὑψίφρονος
δοτική	τῷ/τῇ	ὑψίφρονῐ	τῷ	ὑψίφρονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὑψίφρονᾰ	τὸ	ὑψίφρον
κλητική ὦ!		ὑψίφρον		ὑψίφρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὑψίφρονες	τὰ	ὑψίφρονᾰ
γενική	τῶν	ὑψιφρόνων	τῶν	ὑψιφρόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὑψίφροσῐ(ν)	τοῖς	ὑψίφροσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὑψίφρονᾰς	τὰ	ὑψίφρονᾰ
κλητική ὦ!		ὑψίφρονες		ὑψίφρονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὑψίφρονε	τὼ	ὑψίφρονε
γεν-δοτ	τοῖν	ὑψιφρόνοιν	τοῖν	ὑψιφρόνοιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
3η κλίση, ομάδα 'σώφρων', Κατηγορία 'σώφρων' όπως «ἔμφρων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὑψίφρων < (ὕψι) ὑψί- + -φρων

Επίθετο

ὑψίφρων, -ων, -ον ή ουσιαστικό αρσενικό ή θηλυκό

1. με υψηλό φρόνημα
2. υπερόπτης, αλαζονικός, ψωροπερήφανος

   ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w, Πυθιονίκαις, 2. Ἱέρωνι Συρακοσίῳ ἅρματι, 52 (2.52)

   ὑψιφρόνων τιν᾽ ἔκαμψε βροτῶν,

   • τον ψηλοφαντασμένο γονάτισε,

     Μετάφραση (1953): Ι.Ν. Γρυπάρης, @greek‑language.gr

   • τον περήφανο θνητό λυγίζει

     Μετάφραση (1994): Γιάννης Οικονομίδης, @greek‑language.gr

Συνώνυμα

• ὑψηλόφρων

Πηγές

• ὑψίφρων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὑψίφρων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.