ὑπογραμματεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὑπογραμματεύς	οἱ	ὑπογραμματεῖς - ὑπογραμματῆς*
γενική	τοῦ	ὑπογραμματέως	τῶν	ὑπογραμματέων
δοτική	τῷ	ὑπογραμματεῖ	τοῖς	ὑπογραμματεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	ὑπογραμματέᾱ	τοὺς	ὑπογραμματέᾱς
κλητική ὦ!		ὑπογραμματεῦ		ὑπογραμματεῖς - ὑπογραμματῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑπογραμματῆ1 ή ὑπογραμματεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		ὑπογραμματέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὑπογραμματεύς < ὑπο- + γραμματεύς

Ουσιαστικό

ὑπογραμματεύς αρσενικό

• ο δεύτερος γραμματέας, υπογραμματέας

Πηγές

• ὑπογραμματεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὑπογραμματεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.