ὀζόστομος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὀζόστομος	τὸ	ὀζόστομον
γενική	τοῦ/τῆς	ὀζοστόμου	τοῦ	ὀζοστόμου
δοτική	τῷ/τῇ	ὀζοστόμῳ	τῷ	ὀζοστόμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὀζόστομον	τὸ	ὀζόστομον
κλητική ὦ!		ὀζόστομε		ὀζόστομον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὀζόστομοι	τὰ	ὀζόστομᾰ
γενική	τῶν	ὀζοστόμων	τῶν	ὀζοστόμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὀζοστόμοις	τοῖς	ὀζοστόμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὀζοστόμους	τὰ	ὀζόστομᾰ
κλητική ὦ!		ὀζόστομοι		ὀζόστομᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὀζοστόμω	τὼ	ὀζοστόμω
γεν-δοτ	τοῖν	ὀζοστόμοιν	τοῖν	ὀζοστόμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὀζόστομος (ελληνιστική κοινή) < ὄζω + -στομος (< στόμα)

Επίθετο

ὀζόστομος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• που έχει δυσάρεστη αναπνοή

  ※  2ος κε αιώνας Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν (Ad Se Ipsum), 5.28.1, @scaife.perseus

  Τῷ γράσωνι μήτι ὀργίζῃ, μήτι τῷ ὀζοστόμῳ ὀργίζῃ; τί σοι ποιήσει; τοιοῦτον στόμα ἔχει, τοιαύτας μάλας ἔχει, ἀνάγκη τοιαύτην ἀποφορὰν ἀπὸ τοιούτων γίνεσθαι.

  ※  Ψευδο-Λουκιανός, στην ⌘ Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 11ο, επίγραμμα 427 @perseus.tufts.edu, @anthologiagraeca.org

  δαίμονα πολλὰ λαλῶν ὀζόστομος ἐξορκιστὴς
  ἐξέβαλ᾽, οὐχ ὅρκων, ἀλλὰ κόπρων δυνάμει.

Πηγές

• ὀζόστομος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀζόστομος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.