ἑόρτιος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἑόρτιος	τὸ	ἑόρτιον
γενική	τοῦ/τῆς	ἑορτίου	τοῦ	ἑορτίου
δοτική	τῷ/τῇ	ἑορτίῳ	τῷ	ἑορτίῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἑόρτιον	τὸ	ἑόρτιον
κλητική ὦ!		ἑόρτιε		ἑόρτιον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἑόρτιοι	τὰ	ἑόρτιᾰ
γενική	τῶν	ἑορτίων	τῶν	ἑορτίων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἑορτίοις	τοῖς	ἑορτίοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἑορτίους	τὰ	ἑόρτιᾰ
κλητική ὦ!		ἑόρτιοι		ἑόρτιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἑορτίω	τὼ	ἑορτίω
γεν-δοτ	τοῖν	ἑορτίοιν	τοῖν	ἑορτίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἑόρτιος (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική ἑορτ(ή) + -ιος

Επίθετο

ἑόρτιος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) εόρτιος

  ※  4ος↓ αιώνας - Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Λόγος με΄. Εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα, παρ. 2

  Ἄλλος μὲν οὖν ἄλλο τι τῷ καιρῷ καρποφορείτω, καὶ δωροφορείτω δῶρον ἑόρτιον, ἢ μικρὸν, ἢ μεῖζον, τῶν πνευματικῶν τε καὶ Θεῷ φίλων, ὅπως ἂν ἕκαστος ἔχῃ δυνάμεως.

  άλλες μορφές: ἑορταῖος

Πηγές

• ἑόρτιος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.