ἐπίμοχθος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίμοχθος	τὸ	ἐπίμοχθον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπιμόχθου	τοῦ	ἐπιμόχθου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπιμόχθῳ	τῷ	ἐπιμόχθῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίμοχθον	τὸ	ἐπίμοχθον
κλητική ὦ!		ἐπίμοχθε		ἐπίμοχθον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίμοχθοι	τὰ	ἐπίμοχθᾰ
γενική	τῶν	ἐπιμόχθων	τῶν	ἐπιμόχθων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπιμόχθοις	τοῖς	ἐπιμόχθοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπιμόχθους	τὰ	ἐπίμοχθᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίμοχθοι		ἐπίμοχθᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπιμόχθω	τὼ	ἐπιμόχθω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπιμόχθοιν	τοῖν	ἐπιμόχθοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπίμοχθος < ἐπί- + μόχθ(ος) + -ος

Επίθετο

ἐπίμοχθος, -ος, -ον

• επίμοχθος, επίπονος, κοπιαστικός, κουραστικός

Παράγωγα

• ἐπίμοχθον (ουδέτερο ως επίρρημα)
• ἐπιμόχθως (επίρρημα)

Συγγενικά

• ἐπιμοχθέω
• ἐπιμόχθητος

→ και δείτε τη λέξη μόχθος

Πηγές

• ἐπίμοχθος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.