ἐπίκοτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίκοτος	τὸ	ἐπίκοτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπικότου	τοῦ	ἐπικότου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπικότῳ	τῷ	ἐπικότῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίκοτον	τὸ	ἐπίκοτον
κλητική ὦ!		ἐπίκοτε		ἐπίκοτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίκοτοι	τὰ	ἐπίκοτᾰ
γενική	τῶν	ἐπικότων	τῶν	ἐπικότων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπικότοις	τοῖς	ἐπικότοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπικότους	τὰ	ἐπίκοτᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίκοτοι		ἐπίκοτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπικότω	τὼ	ἐπικότω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπικότοιν	τοῖν	ἐπικότοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπίκοτος < ἐπί + κότος

Επίθετο

ἐπίκοτος, -ος, -ον

• οργισμένος, εκδικητικός, μισητός

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w, Fr. 109, @books.google.gr

  τὸ κοινόν τις ἀστῶν ἐν εὐδίᾳ
  τιθεὶς ἐρευνασάτω μεγαλάνορος Ἡσυχίας
  τὸ φαιδρὸν φάος,
  στάσιν ἀπὸ πραπίδος ἐπίκοτον ἀνελών,
  πενίας δότειραν, ἐχθρὰν κουροτρόφον

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας, στίχ. 786 (785-787)

  τέκνοις δ᾽ ἀρχαίας | ἐφῆκεν ἐπίκοτος τροφᾶς, | αἰαῖ, πικρογλώσσους ἀράς,

  Και για τους γιους του μέσα στο άγριο | το πάθος του, γιατί τους είχε θρέψει, | πικρόγλωσσες, αλίμονο, κατάρες βρήκε να γυρέψει·

  Μετάφραση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Προμηθεὺς δεσμώτης, στίχ. 601 (599-601)

  σκιρτημάτων δὲ νήστισιν αἰκείαις | λαβρόσυτος ἦλθον, ‹Ἥρας› | ἐπικότοισι μήδεσι δαμεῖσα.

  κι ήρθα μ᾽ ακράτηγη φορά σκιρτώντας νηστικιά | από θεόργητες βουλές κατατρεμένη.

  Μετάφραση (1930): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Εστία @greek‑language.gr

Παράγωγα

• ἐπικότως

Πηγές

• ἐπίκοτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπίκοτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.