ἐλαία

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐλαίᾱ	αἱ	ἐλαῖαι
γενική	τῆς	ἐλαίᾱς	τῶν	ἐλαιῶν
δοτική	τῇ	ἐλαίᾳ	ταῖς	ἐλαίαις
αιτιατική	τὴν	ἐλαίᾱν	τὰς	ἐλαίᾱς
κλητική ὦ!		ἐλαίᾱ		ἐλαῖαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐλαίᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		ἐλαίαιν
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'χώρα' όπως «χώρα» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐλαία < (κληρονομημένο) πρωτοελληνική *elaíwā απ' όπου και η μυκηναϊκή 𐀁𐀨𐀷 (e-ra-wa). Μάλλον δάνειο μεσογειακής, προελληνική ς πηγής το οποίο έδωσε και την παλαιά αρμενική եւղ (ewł)

Ουσιαστικό

ἐλαίᾱ θηλυκό

• το δέντρο της ελιάς και ο καρπός της

Άλλες μορφές

• αττικός τύπος  ἐλᾱ́ᾱ
• επικός τύπος , ιωνικός τύπος  ἐλαίη

Συγγενικά

• ἐλαϊκός
• ἐλάινος / ἐλαΐνεος
• ἐλαΐς
• ἐλαιών
• ἔλαιον
• ἐλαιηρός
• ἔλαιος (αρσενικό)

Σύνθετα

• ἐλαιολόγος : εκείνος που συλλέγει ελιές
• ἐλαιοπώλης
• ἐλαιοφόρος
• ἐλαιοφυής,ής, ές και ελαιόφυτος,ος, ον : περιοχή κατάφυτη από ελιές

Εκφράσεις

• ἐκτός τῶν ἐλαιῶν : εκτός τόπου και χρόνου, εκτός θέματος, υπερβολικά (επειδή εκεί που τελείωνε το αθηναϊκό στάδιο υπήρχε πυκνός ελαιώνας σαν όριο)

Πηγές

• ἐλαία - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐλαία - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.