Ἄθως

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός
	Ᾰθω-
ονομαστική	ὁ	Ἄθως
γενική	τοῦ	Ἄθω μεταγενέστρο: Ἄθωος
δοτική	τῷ	Ἄθῳ
αιτιατική	τὸν	Ἄθω & Ἄθων
κλητική ὦ!		Ἄθως
Η αιτιατική Ἄθων σε παλιότερους συγγραφίες.
2η κλίση - αττικόκλιτα, Κατηγορία 'κάλως' όπως «κάλως» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

Ἄθως < Κατά τον Μπαμπινιώτη, άμεσο δάνειο από την προελληνική , μη ινδοευρωπαϊκό, άγνωστης ετυμολογίας

Κατά τον Κυρανούδη, (άμεσο δάνειο) θρακική *Athōn / *Athōs < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *αktō(n) < *akt

Κύριο όνομα

Ἄθως αρσενικό

1. (ελληνική μυθολογία) ένας από τους Γίγαντες, γιος του Ουρανού και της Γαίας. Κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας, ο Άθως άρπαξε ένα βράχο και το έριξε κατά των Θεών αλλά αυτός έπεσε στην άκρη της Χαλκιδικής και αποτέλεσε την ομώνυμη χερσόνησο, η κορυφή της οποίας έλαβε το όνομά του.
2. η ανατολική χερσόνησος της Χαλκιδικής

   ※  4ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχίνης, Κατὰ Κτησιφῶντος, 3.132

   ὁ μὲν τῶν Περσῶν βασιλεύς, ὁ τὸν Ἄθω διορύξας, ὁ τὸν Ἑλλήσποντον ζεύξας, ὁ γῆν καὶ ὕδωρ τοὺς Ἕλληνας αἰτῶν

3. το όρος του νοτίου τμήματος της ανατολικής χερσονήσου της Χαλκιδικής

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Ἀπόσπασμα, 776

   Ἄθως σκιάζει νῶτα Λημνίας βοός

Άλλες μορφές

• Ἀθόως, γενική Ἀθόω (επικός τύπος )
• Ἄθων, γενική Ἄθωνος (μεταγενέστρος τύπος)

Παράγωγα

• Ἀθωεύς
• Ἀθωϊάς

Πηγές

• Ἄθως - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• Ἄθως - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.