χαλκεύς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	χαλκεύς	οἱ	χαλκεῖς - χαλκῆς* επικ: χαλκῆες
γενική	τοῦ	χαλκέως	τῶν	χαλκέων
δοτική	τῷ	χαλκεῖ	τοῖς	χαλκεῦσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	χαλκέᾱ	τοὺς	χαλκέᾱς
κλητική ὦ!		χαλκεῦ		χαλκεῖς - χαλκῆς*
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		χαλκῆ1 ή χαλκεῖ2
γεν-δοτ	τοῖν		χαλκέοιν
* αττικός τύπος 1 όπως στη Γραμματική του Smyth 2 όπως στη Γραμματική Γυμνασίου-Λυκείου Οικονόμου.
3η κλίση, ομάδα 'βασιλεύς', Κατηγορία 'βασιλεύς' όπως «βασιλεύς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

χαλκεύς < χαλκ(ός) + -εύς

Ουσιαστικό

χαλκεύς, -έως αρσενικό

1. (επάγγελμα) χαλκιάς, χαλκέας, χαλκουργός

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 4 (Δ. Ὁρκίων σύγχυσις. Ἀγαμέμνονος ἐπιπώλησις.), στίχ. 186 & 4 (Δ), στίχ. 216

   μίτρη, τὴν χαλκῆες κάμον ἄνδρες

   η ζώνη κατασκευάστηκε από χαλκουργούς

2. (επάγγελμα) σιδηρουργός

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ξενοφῶν, Ἑλληνικά, 3, 4.17 Μετάφραση (2012, 1η:1966): Ρόδης Ρούφος. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας @greek‑language.gr

   καὶ ὅπλων ὠνίων, οἵ τε χαλκοτύποι καί οἱ τέκτονες καί οἱ χαλκεῖς καί οἱ σκυτοτόμοι καί οἱ ζωγράφοι πάντες πολεμικά ὅπλα κατεσκεύαζον ὥστε τήν πόλιν ὄντως οἴεσθαι πολέμου ἐργαστήριον εἶναι.

   ※  4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοτέλης, Περὶ ποιητικῆς^(w, 1461a Μετάφραση (2008): Δημήτριος Λυπουρλής, Θεσσαλονίκη:Ζήτρος @greek‑language.gr

   χαλκέας τοὺς τὸν σίδηρον ἐργαζομένους

Συνώνυμα

• χαλκουργός
• χαλκοτύπος
• χαλκοδέμας ίσως μόνον για το ακόνισμα

Πηγές

• χαλκεύς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• χαλκεύς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.