τημελοῦχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	τημελοῦχος	τὸ	τημελοῦχον
γενική	τοῦ/τῆς	τημελούχου	τοῦ	τημελούχου
δοτική	τῷ/τῇ	τημελούχῳ	τῷ	τημελούχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	τημελοῦχον	τὸ	τημελοῦχον
κλητική ὦ!		τημελοῦχε		τημελοῦχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	τημελοῦχοι	τὰ	τημελοῦχᾰ
γενική	τῶν	τημελούχων	τῶν	τημελούχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	τημελούχοις	τοῖς	τημελούχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	τημελούχους	τὰ	τημελοῦχᾰ
κλητική ὦ!		τημελοῦχοι		τημελοῦχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	τημελούχω	τὼ	τημελούχω
γεν-δοτ	τοῖν	τημελούχοιν	τοῖν	τημελούχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «χυδαῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

τημελοῦχος (ελληνιστική κοινή) < τημέλ(εια) + -οῦχος (< ἔχω)

Επίθετο

τημελοῦχος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• που φροντίζει κάποιον, που έχει την επιμέλεια κάποιου

  ※  2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Eclogae propheticae, Chapter 48, @scaife.perseus

  αὐτίκα ὁ Πέτρος ἐν τῇ Ἀποκαλύψει φησὶν »τὰ βρέφη ἐξαμβλωθέντα τῆς ἀμείνονος ἐσόμενα μοίρας, ταῦτα ἀγγέλῳ τημελούχῳ παραδίδοσθαι, ἵνα γνώσεως μεταλαβόντα τῆς ἀμείνονος τύχῃ μονῆς, παθόντα ἃ ἂν ἔπαθεν καὶ ἐν σώματι γενόμενα.

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις τημέλεια, τημελής και ἔχω

Πηγές

• τημελοῦχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.