σφάκελος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

σφάκελος < κοινή με τα ρήματα σπάω, σπαίρω, σφαδάζω πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα (που σήμαινε ἕλκω, τείνω)

Ουσιαστικό

σφάκελος αρσενικό (τοῦ σφακέλου)

1. νέκρωση, γάγγραινα
2. σπασμός, σφαδασμός
3. μανιώδης ορμή

Συγγενικά

• σφακελισμός (νέκρωση, σήψη, σπασμός)
• σφακελίζω (έχω σπασμούς, υποφέρω από γάγγραινα, ξηραίνομαι, νεκρώνομαι)
• σφάκος (φυτό με αντιβακτηριδιακές, αντισηπτικές, καρδιοτονωτικές, σπασμολυτικές και αντιδιαβητικές ιδιότητες, η σπάκα ή φασκομηλιά ή ἐλελίφασκος)

Δείτε επίσης

• φάσκελο