σφάκελος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	σφάκελος	οἱ	σφάκελοι
γενική	τοῦ	σφακέλου	τῶν	σφακέλων
δοτική	τῷ	σφακέλῳ	τοῖς	σφακέλοις
αιτιατική	τὸν	σφάκελον	τοὺς	σφακέλους
κλητική ὦ!		σφάκελε		σφάκελοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σφακέλω
γεν-δοτ	τοῖν		σφακέλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σφάκελος < κοινή με τα ρήματα σπάω, σπαίρω, σφαδάζω πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα (που σήμαινε ἕλκω, τείνω)

Ουσιαστικό

σφάκελος, -ου αρσενικό

1. (ιατρική) νέκρωση, γάγγραινα
2. σπασμός, σφαδασμός
3. (για ανέμους) μανιώδης ορμή

Συγγενικά

• σφακελισμός
• σφακελίζω
• σφάκος

Δείτε επίσης

• στα νέα ελληνικά: φάσκελο

Πηγές

• σφάκελος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σφάκελος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.