συνάρμοσις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνάρμοσῐς	αἱ	συναρμόσεις
γενική	τῆς	συναρμόσεως	τῶν	συναρμόσεων
δοτική	τῇ	συναρμόσει	ταῖς	συναρμόσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνάρμοσῐν	τὰς	συναρμόσεις
κλητική ὦ!		συνάρμοσῐ		συναρμόσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συναρμόσει
γεν-δοτ	τοῖν		συναρμοσέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνάρμοσις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική συναρμόζω, συναρμοσ- + -ις (-σις). Μορφολογικά αναλύεται σε συν- + ἅρμοσις.

Ουσιαστικό

συνάρμοσις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• συνάρμοση, συναρμογή, σύνδεση

Συγγενικά

• συναρμογή
• → δείτε τις λέξεις συναρμόζω, σύν και ἁρμός

Πηγές

• συνάρμοσις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.