στερνοῦχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	στερνοῦχος	τὸ	στερνοῦχον
γενική	τοῦ/τῆς	στερνούχου	τοῦ	στερνούχου
δοτική	τῷ/τῇ	στερνούχῳ	τῷ	στερνούχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	στερνοῦχον	τὸ	στερνοῦχον
κλητική ὦ!		στερνοῦχε		στερνοῦχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	στερνοῦχοι	τὰ	στερνοῦχᾰ
γενική	τῶν	στερνούχων	τῶν	στερνούχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	στερνούχοις	τοῖς	στερνούχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	στερνούχους	τὰ	στερνοῦχᾰ
κλητική ὦ!		στερνοῦχοι		στερνοῦχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	στερνούχω	τὼ	στερνούχω
γεν-δοτ	τοῖν	στερνούχοιν	τοῖν	στερνούχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «χυδαῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

στερνοῦχος < στέρνον + -οῦχος (< ἔχω)

Επίθετο

στερνοῦχος, -ος, -ον

• (για πεδιάδα) που είναι μεγάλη και εύφορη

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ, στίχ. 691 (685-691)

  οὐδ᾽ ἄυ-πνοι κρῆναι μινύθουσιν | Κηφισοῦ νομάδες ῥεέ-|θρων, ἀλλ᾽ αἰὲν ἐπ᾽ ἤματι | ὠκυτόκος πεδίων ἐπινίσεται | ἀκηράτῳ σὺν ὄμβρῳ | στερνούχου χθονός·

  Εδώ οι ροές του Κηφισσού | ακοίμητες ποτέ δεν ησυχάζουν, | μόνο ακατάπαυστα κυλούν | στα ρείθρα του, κι εκείνος | με το γάργαρο νερό του | αρδεύει τους λειμώνες, | γρήγορα να καρπίσουν | στη γη μας την ευρύστερνη.

  Μετάφραση (2004): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ @greek‑language.gr

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις στέρνον και ἔχω

Πηγές

• στερνοῦχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• στερνοῦχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.