σμυγερός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	σμυγερός	ἡ	σμυγερᾱ́	τὸ	σμυγερόν
γενική	τοῦ	σμυγεροῦ	τῆς	σμυγερᾶς	τοῦ	σμυγεροῦ
δοτική	τῷ	σμυγερῷ	τῇ	σμυγερᾷ	τῷ	σμυγερῷ
αιτιατική	τὸν	σμυγερόν	τὴν	σμυγερᾱ́ν	τὸ	σμυγερόν
κλητική ὦ!		σμυγερέ		σμυγερᾱ́		σμυγερόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	σμυγεροί	αἱ	σμυγεραί	τὰ	σμυγερᾰ́
γενική	τῶν	σμυγερῶν	τῶν	σμυγερῶν	τῶν	σμυγερῶν
δοτική	τοῖς	σμυγεροῖς	ταῖς	σμυγεραῖς	τοῖς	σμυγεροῖς
αιτιατική	τοὺς	σμυγερούς	τὰς	σμυγερᾱ́ς	τὰ	σμυγερᾰ́
κλητική ὦ!		σμυγεροί		σμυγεραί		σμυγερᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	σμυγερώ	τὼ	σμυγερᾱ́	τὼ	σμυγερώ
γεν-δοτ	τοῖν	σμυγεροῖν	τοῖν	σμυγεραῖν	τοῖν	σμυγεροῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'ξηρός' όπως «ξηρός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

σμυγερός < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

σμυγερός, -ά, -όν, συγκριτικός :σμυγερώτερος, υπερθετικός : σμυγερώτατος, (ποιητικός τύπος του μογερός)

• κοπιαστικός, επίπονος, άθλιος, ελεεινός

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Φιλοκτήτης, στίχ. 166 (164-166)

  ταύτην γὰρ ἔχειν βιοτῆς αὐτὸν | λόγος ἐστὶ φύσιν, θηροβολοῦντα | πτηνοῖς ἰοῖς σμυγερὸν σμυγερῶς,

  γιατί, λέγουν, δεν έχει άλλο τρόπο να ζει, | παρά κυνηγώντας, κακός του κακού, | με τα βέλη του ο τρισάθλιος αγρίμια,

  Μετάφραση (1937): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης), Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

  ※  3ος πκε αιώνας ⌘ Απολλώνιος ο Ρόδιος, Ἀργοναυτικά, 4.1065, @scaife.perseus

  μνωομένης, οἵη μιν ἐπὶ σμυγερὴ λάβεν αἶσα·

Παράγωγα

• ἐπισμύγερος
• ἐπισμυγερῶς (επίρρημα)
• σμυγερῶς (επίρρημα)

Πηγές

• σμυγερός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σμυγερός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.