πεπόνιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	πεπόνιον	τὰ	πεπόνιᾰ
γενική	τοῦ	πεπονίου	τῶν	πεπονίων
δοτική	τῷ	πεπονίῳ	τοῖς	πεπονίοις
αιτιατική	τὸ	πεπόνιον	τὰ	πεπόνιᾰ
κλητική ὦ!		πεπόνιον		πεπόνιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πεπονίω
γεν-δοτ	τοῖν		πεπονίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πεπόνιον: υποκοριστικό του (αρχαία ελληνική ) (σίκυος) πέπων < πέπτω < πέσσω (ωριμάζω) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *pekʷ- (μαγειρεύω, ψήνω)

Ουσιαστικό

πεπόνιον ουδέτερο

• ((ελληνιστική κοινή)) (φυτό) πεπόνι

  Ἐκ δὲ τῶν ὀπωρῶν, σταφυλὰς καὶ ἀπίδια καὶ δαμασκηνὰ λευκὰ καὶ μῆλα, καὶ ῥοδάκινα, καὶ πεπόνιον, καὶ τὰ ὅμοια τούτων. Καὶ οἴνους πίνειν ἀψινθοκράεις καὶ ἀψινθάτους. (Ἀνώνυμος, Περὶ τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, ὁποίαις δεῖ χρῆσθαι τροφαῖς ἐν ἑκάστῳ αὐτῶν καὶ ἀπὸ ποίων ἀπέχεσθαι, 1, 5, 1-4)