παρόρμησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	παρόρμησῐς	αἱ	παρορμήσεις
γενική	τῆς	παρορμήσεως	τῶν	παρορμήσεων
δοτική	τῇ	παρορμήσει	ταῖς	παρορμήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	παρόρμησῐν	τὰς	παρορμήσεις
κλητική ὦ!		παρόρμησῐ		παρορμήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		παρορμήσει
γεν-δοτ	τοῖν		παρορμησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

παρόρμησις < παρορμάω / παρορμῶ, παρορμη- + -σις (-ησις). Μορφολογικά αναλύεται σε παρ- + ὅρμησις. Διαφορετικό το παρορμέω.

Ουσιαστικό

παρόρμησις, -εως θηλυκό

• παρόρμηση

  ≈ συνώνυμα: παρόρμημα

Συγγενικά

• παρορμητικός
• → δείτε τις λέξεις παρορμάω, παρά και ὁρμάω

Πηγές

• παρόρμησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• παρόρμησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.