μαντίλιον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	μαντίλιον	τὰ	μαντίλιᾰ
γενική	τοῦ	μαντιλίου	τῶν	μαντιλίων
δοτική	τῷ	μαντιλίῳ	τοῖς	μαντιλίοις
αιτιατική	τὸ	μαντίλιον	τὰ	μαντίλιᾰ
κλητική ὦ!		μαντίλιον		μαντίλιᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μαντιλίω
γεν-δοτ	τοῖν		μαντιλίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μαντίλιον < (άμεσο δάνειο) λατινική mantilium / mantelium, υποκοριστικό του mantile / mantele < manus < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *man-

Ουσιαστικό

μαντίλιον ουδέτερο

• (ελληνιστική κοινή) μαντίλι

Άλλες μορφές

• (το) μαντήλιον
• (το) μανδήλιον
• (η) μαντήλη