λεπαῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	λεπαῖος	ἡ	λεπαίᾱ	τὸ	λεπαῖον
γενική	τοῦ	λεπαίου	τῆς	λεπαίᾱς	τοῦ	λεπαίου
δοτική	τῷ	λεπαίῳ	τῇ	λεπαίᾳ	τῷ	λεπαίῳ
αιτιατική	τὸν	λεπαῖον	τὴν	λεπαίᾱν	τὸ	λεπαῖον
κλητική ὦ!		λεπαῖε		λεπαίᾱ		λεπαῖον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	λεπαῖοι	αἱ	λεπαῖαι	τὰ	λεπαῖᾰ
γενική	τῶν	λεπαίων	τῶν	λεπαίων	τῶν	λεπαίων
δοτική	τοῖς	λεπαίοις	ταῖς	λεπαίαις	τοῖς	λεπαίοις
αιτιατική	τοὺς	λεπαίους	τὰς	λεπαίᾱς	τὰ	λεπαῖᾰ
κλητική ὦ!		λεπαῖοι		λεπαῖαι		λεπαῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	λεπαίω	τὼ	λεπαίᾱ	τὼ	λεπαίω
γεν-δοτ	τοῖν	λεπαίοιν	τοῖν	λεπαίαιν	τοῖν	λεπαίοιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'λόγιος' όπως «ὡραῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

λεπαῖος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

λεπαῖος, -α, -ον

• βραχώδης, πετρώδης, απόκρημνος

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἡρακλεῖδαι, στίχ. 394 (394-395)

  λεπαίαν δ᾽ ὀφρύην καθήμενος | σκοπεῖ

  μα από μιαν πέτρινη ράχη | ξετάζει

  Μετάφραση (1913): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Φέξης @greek‑language.gr

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἰφιγένεια ἐν Ταύροις, στίχ. 324 (323-324)

  ὡς δ᾽ εἴδομεν δίπαλτα πολεμίων ξίφη, | φυγῇ λεπαίας ἐξεπίμπλαμεν νάπας.

  Σαν είδαμε τα δυο σπαθιά να παίζουν, | πιάσαμε τα βραχόσπαρτα φαράγγια.

  Μετάφραση (1972) Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων: Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Εστία, 1979:ΟΕΔΒ @greek‑language.gr

Συγγενικά

• λέπας
• → και δείτε τη λέξη λέπω

Πηγές

• λεπαῖος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• λεπαῖος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.