λεκτικάριος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	λεκτικάριος	οἱ	λεκτικάριοι
γενική	τοῦ	λεκτικαρίου	τῶν	λεκτικαρίων
δοτική	τῷ	λεκτικαρίῳ	τοῖς	λεκτικαρίοις
αιτιατική	τὸν	λεκτικάριον	τοὺς	λεκτικαρίους
κλητική ὦ!		λεκτικάριε		λεκτικάριοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		λεκτικαρίω
γεν-δοτ	τοῖν		λεκτικαρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

λεκτικάριος < λατινική lecticarius (φορειοφόρος) < lectica < lectus < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *legʰ- (κείμαι)

Ουσιαστικό

λεκτικάριος αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

1. υπηρέτης που εκτελούσε καθήκοντα φορειοφόρου, μετέφερε δηλαδή στον ώμο του μαζί με άλλους το λεκτίκιον, στο οποίο κάθοταν ο αφέντης του
2. αυτός που μεριμνούσε για την ταφή των νεκρών

Συγγενικά

• λεκτίκιον

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .