θυγάτηρ

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

Ετυμολογία

θυγάτηρ < (κληρονομημένο) αρχαία ελληνική θυγάτηρ. Συγκρίνετε με τις μορφές όπως θυγατέρα. <

Ουσιαστικό

θυγάτηρ θηλυκό

1. (οικογένεια) η θυγατέρα, η κόρη
2. νέο κορίτσι, κοπέλα
3. (μεταφορικά) πνευματικό παιδί

Άλλες μορφές

• θεγατέρα
• θυγατέρα
• θύγατηρ
• θυγατήρ

Κλιτικοί τύποι

• θυγατερός (γενική ενικού)
• θυγατέρες (πληθυντικός)

Παράγωγα

• θυγάτριον

Σύνθετα

• βασιλιοθυγάτηρ / βασιλοθυγάτηρ
• μονοθυγάτηρ
• → δείτε και και θυγατέρα: ἀρχοντοθυγατέρα, μοναχοθυγατέρα

Πηγές

• θυγάτηρ -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα]. 

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	θῠγᾰτηρ- θῠγᾰτερ- θῠγᾰτρ-
ονομαστική	ἡ	θυγάτηρ	αἱ	θυγατέρες & επικό, λυρικό:θύγατρες
γενική	τῆς	θυγατέρος & θυγατρός	τῶν	θυγατέρων & ποιητικό:θυγατρῶν
δοτική	τῇ	θυγατέρῐ & θυγατρῐ́	ταῖς	θυγατρᾰ́σῐ(ν) & επικός:θυγατέρεσσι
αιτιατική	τὴν	θυγατέρᾰ	τὰς	θυγατέρᾰς
κλητική ὦ!		θύγατερ		θυγατέρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θυγατέρε
γεν-δοτ	τοῖν		θυγατέροιν
3η κλίση, συγκοπτόμενα, Κατηγορία 'πατήρ' όπως «θυγάτηρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θυγάτηρ < (κληρονομημένο) πρωτοελληνική *tʰúgatēr < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *dʰugh₂tḗr

Ουσιαστικό

θυγάτηρ θηλυκό

1. (οικογένεια) η θυγατέρα, η κόρη
2. (και ελληνιστική σημασία ) υπηρέτρια

Παράγωγα

• θυγατριδῆ (η εγγονή, από κόρη)
• θυγατριδέος / θυγατριδοῦς (ο εγγονός, από κόρη)
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• θυγάτηρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θυγάτηρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.