θέλγητρον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	θέλγητρον	τὰ	θέλγητρᾰ
γενική	τοῦ	θελγήτρου	τῶν	θελγήτρων
δοτική	τῷ	θελγήτρῳ	τοῖς	θελγήτροις
αιτιατική	τὸ	θέλγητρον	τὰ	θέλγητρᾰ
κλητική ὦ!		θέλγητρον		θέλγητρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		θελγήτρω
γεν-δοτ	τοῖν		θελγήτροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'πρόσωπον' όπως «πρόσωπον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

θέλγητρον, ήδη τον Πίνδαρο < θέλγω, θελγη- + -τρον.

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: θέλγητρο, (καθαρεύουσα) θέλγητρον

Ουσιαστικό

θέλγητρον ουδέτερο

• φυλαχτό, ξόρκι, κάτι που έχει μαγική δύναμη (όπως και η μουσική)

  ※  6ος/5ος↑ αιώνας ⌘ Πίνδαρος^w Απόσπασμα, 278 ad fr.223

  θέλγητρʼ ἁδονᾶς (θέλγητρα ἡδονῆς)

  ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ὀρέστης, 211 @perseus.tuftus.edu

  ὦ φίλον ὕπνου θέλγητρον, ἐπίκουρον νόσου,

  ω, αγαπημένο φυλαχτό του ύπνου, που βοηθάς στην αρρώστια

Συνώνυμα

• θελκτήριον
• θέλκτρον

Πηγές

• θέλγητρον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• θέλγητρον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.