εὐαστής

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	εὐαστής	οἱ	εὐασταί
γενική	τοῦ	εὐαστοῦ	τῶν	εὐαστῶν
δοτική	τῷ	εὐαστῇ	τοῖς	εὐασταῖς
αιτιατική	τὸν	εὐαστήν	τοὺς	εὐαστᾱ́ς
κλητική ὦ!		εὐαστᾰ́		εὐασταί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		εὐαστᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		εὐασταῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ποιητής' όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

εὐαστής < εὐάζω

Ουσιαστικό

εὐαστής, -οῦ αρσενικό

1. που βακχεύει, οργιαστής

   ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘Ορφικοί ύμνοι, Ὀρφικοὶ ὕμνοι, Σιληνοῦ Σατύρου Βακχῶν, θυμίαμα μάνναν, στιχ. 5 (1-5)

   Κλῦθί μευ, ὦ πολύσεμνε τροφός, Βάκχοιο τιθηνέ,
   Σιληνῶν ὄχ’ ἄριστε, τετιμένε πᾶσι θεοῖσι
   καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ τριετηρίσιν ὥραις,
   ἁγνοτελές, γεραρός, θιάσου νομίου τελετάρχα,
   εὐαστής, φιλάγρυπνε σὺν εὐζώνοισι τιθήναις,

2. (για θρίαμβο) μικρός

   ※  1ος κε αιώνας ⌘ Διονύσιος Ἁλικαρνασσεύς, Ῥωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία, 5.47.2 @scaife.perseus

   τὸ γὰρ πρῶτον εὐαστὴς οὔτως ἀπὸ τοῦ συμβεβηκότος ἐλέγετο, ὡς αὐτός τʼ εἰκάζω καὶ ἐν πολλαῖς εὑρίσκω γραφαῖς ἐπιχωρίοις φερόμενον.

   ≈ συνώνυμα: λατινικά ovatio

3. (ως προσωνύμιο του θεού Βάκχου)

Άλλες μορφές

• εὐάστης

Πηγές

• εὐαστής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐαστής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.