δύσμηνις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	δυσμηνῐδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	δύσμηνῐς	τὸ	δύσμηνῐ
γενική	τοῦ/τῆς	δυσμήνῐδος	τοῦ	δυσμήνῐδος
δοτική	τῷ/τῇ	δυσμήνῐδῐ	τῷ	δυσμήνῐδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δύσμηνιν	τὸ	δύσμηνῐ
κλητική ὦ!		δύσμηνῐς  ή δύσμηνῐ*		δύσμηνῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσμήνῐδες	τὰ	δυσμήνῐδᾰ
γενική	τῶν	δυσμηνῐ́δων	τῶν	δυσμηνῐ́δων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δύσμηνῐσῐ(ν)	τοῖς	δύσμηνῐσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσμήνῐδᾰς	τὰ	δυσμήνῐδᾰ
κλητική ὦ!		δυσμήνῐδες		δυσμήνιδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσμήνῐδε	τὼ	δυσμήνῐδε
γεν-δοτ	τοῖν	δυσμηνῐ́δοιν	τοῖν	δυσμηνῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δύσμηνις < δύσ- + μηνις (μῆνις)

Επίθετο

δύσμηνις, -ις, -ι

• (ελληνιστική κοινή) (σπάνιο) οργισμένος

  ≈ συνώνυμα: βαρύμηνις

Πηγές

• δύσμηνις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δύσμηνις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.