ῥίον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	ῥίον	τὰ	ῥίᾰ
γενική	τοῦ	ῥίου	τῶν	ῥίων
δοτική	τῷ	ῥίῳ	τοῖς	ῥίοις
αιτιατική	τὸ	ῥίον	τὰ	ῥίᾰ
κλητική ὦ!		ῥίον		ῥίᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ῥίω
γεν-δοτ	τοῖν		ῥίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ῥίον < προελληνική

Ουσιαστικό

ῥίον ουδέτερο

1. κορυφή βουνού
2. ακρωτήριο
3. όρμος

Συγγενικά

• μυκηναϊκή διάλεκτος: 𐀪𐀍 (ri-jo: ακρωτήριο)

Πηγές

• ῥίον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ῥίον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.