ἔχις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἐχῐ-, ἐχε- (-ῑς στον ⌘Νίκανδρο, Θηριακά)
ονομαστική	ὁ	ἔχῐς	οἱ	ἔχεις
γενική	τοῦ	ἔχεως & ἔχιος	τῶν	ἔχεων & ἐχίων
δοτική	τῷ	ἔχει	τοῖς	ἔχεσῐ(ν) & ἔχίεσσι(ν)
αιτιατική	τὸν	ἔχῐν	τοὺς	ἔχιας & ἔχεις
κλητική ὦ!		ἔχῐ		ἔχεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἔχει
γεν-δοτ	τοῖν		ἐχέοιν
Θηλυκό στον ⌘ Οππιανό.
3η κλίση, Κατηγορία 'πόλις' όπως «πόλις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἔχις < παραδοσιακά συνδέεται με την πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁égʰis < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₁eǵhi-

Ουσιαστικό

ἔχις, -εως/ιος αρσενικό (θηλυκό στον ⌘ Οππιανό, 2ος αιώνας κε)

1. (φίδι) έχιδνα, οχιά

   ※  ως θηλυκό: 2ος/3ος κε αιώνας ⌘ Ὀππιανός, Ἁλιευτικά, 1.569-1.570 @scaife.perseus

   ἔχιος δὲ κάρη κατέδεκτο χανοῦσα νύμφη φυσιόωσα·

   ※  6ος πκε αιώνας [μεσαιωνικά χφφ] ⌘ Αίσωπος, Αἰσώπου Μῦθοι, Ἔχις καὶ ὕδρος, 92.1

   ἔχις φοιτῶν ἐπί τινα κρήνην ἔπινε.

   Ήταν μια οχιά που το είχε συνήθειο να πηγαίνει σε ορισμένη κρήνη και να πίνει από εκεί.

   Μετάφραση: Κωνσταντάκος, Ιωάννης Μ., Αθήνα: Κίχλη @greek‑language.gr Απόσπασμα από το μύθο: Η οχιά και η νεροφίδα.

2. (μεταφορικά) συκοφάντης
3. (φυτό) το φυτό Echium plantagineum

   ≈ συνώνυμα: ἔχιον

Παράγωγα

• ἐχίδιον
• ἐχιεύς
• ἔχιον
• ἐχῖτις

Πηγές

• ἔχις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔχις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.