ἐρυγή

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	ἐρυγή	αἱ	ἐρυγαί
γενική	τῆς	ἐρυγῆς	τῶν	ἐρυγῶν
δοτική	τῇ	ἐρυγῇ	ταῖς	ἐρυγαῖς
αιτιατική	τὴν	ἐρυγήν	τὰς	ἐρυγᾱ́ς
κλητική ὦ!		ἐρυγή		ἐρυγαί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐρυγᾱ́
γεν-δοτ	τοῖν		ἐρυγαῖν
1η κλίση, Κατηγορία 'ψυχή' όπως «ψυχή» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐρυγή < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ἐρυγή, -ῆς θηλυκό

1. βρυχηθμός
2. (ιατρική) ρέψιμο

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Ἱπποκράτης, Περὶ φυσῶν (De flatibus), 7, p. 100, @scaife.perseus

   ἐρυγαὶ γὰρ γίνονται μετὰ τὰ σιτία καὶ τὰ ποτὰ τοῖσι πλείστοισιν· ἀνατρέχει γὰρ ὁ κατακλεισθεὶς ἀὴρ, ὁκόταν ἀναῤῥήξῃ τὰς πομφόλυγας, ἐν ᾗσι κρύπτεται.

   ※  2ος κε αιώνας ⌘ Γαληνός, De symptomatum differentiis, 5, p.76 @scaife.perseus

   καὶ μὲν δὴ κᾀν ταῖς ἐρυγαῖς ἔστιν εὑρεῖν ταὐτὸ τοῦτο γένος τῶν συμπτωμάτων, ἤτοι καπνώδους, ἢ ὀξώδους, ἢ βρομώδους, ἢ ἰχθυώδους, ἤ τινος ἑτέρας τοιαύτης ποιότητος ἐξοζούσης τῆς ἐρυγῆς. κατὰ δὲ τὰς γευστὰς διαφορὰς αὐτῷ τῷ κάμνοντι τεκμαίρεται τὰ συμπτώματα.

   ≈ συνώνυμα: ἐρευγμός, ἔρευγμα, ἔρυγμα, ἐρυγμός, λατινικά eructatio

Συγγενικά

• ἐρυγάω
• ἐρυγηλός
• ἐρυγήτωρ
• → και δείτε τις λέξεις ἐρυγγάνω, ἐρυγμέω και ἐρεύγομαι

Πηγές

• ἐρυγή - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐρυγή - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.