ἐπίτρομος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίτρομος	τὸ	ἐπίτρομον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπιτρόμου	τοῦ	ἐπιτρόμου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπιτρόμῳ	τῷ	ἐπιτρόμῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίτρομον	τὸ	ἐπίτρομον
κλητική ὦ!		ἐπίτρομε		ἐπίτρομον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίτρομοι	τὰ	ἐπίτρομᾰ
γενική	τῶν	ἐπιτρόμων	τῶν	ἐπιτρόμων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπιτρόμοις	τοῖς	ἐπιτρόμοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπιτρόμους	τὰ	ἐπίτρομᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίτρομοι		ἐπίτρομᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπιτρόμω	τὼ	ἐπιτρόμω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπιτρόμοιν	τοῖν	ἐπιτρόμοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐπίτρομος < ἐπί- + αρχαία ελληνική τρόμος / τρέμω

Επίθετο

ἐπίτρομος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) ο έντρομος, ο φοβισμένος, ο τρομαγμένος

  ※ ἢ φοβερὰ γινομένη, ὅ ἐστι ἐπίτρομος. (Scholia recentiora (νεότερα σχόλια), 78, για την τραγωδία Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας του Αισχύλου)

Πηγές

• ἐπίτρομος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964). Μέγα λεξικόν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης. Αθήνα: Ελληνική Παιδεία. Α΄ έκδοση: 1930-1950.