ἀτραπός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀ˘τρᾰπ-
ονομαστική	ἡ	ἀτραπός	αἱ	ἀτραποί
γενική	τῆς	ἀτραποῦ	τῶν	ἀτραπῶν
δοτική	τῇ	ἀτραπῷ	ταῖς	ἀτραποῖς
αιτιατική	τὴν	ἀτραπόν	τὰς	ἀτραπούς
κλητική ὦ!		ἀτραπέ		ἀτραποί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἀτραπώ
γεν-δοτ	τοῖν		ἀτραποῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ὁδός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀτραπός < ἀ- + τραπέω / τραπῶ (πατάω σταφύλια) < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *trep-eie/o, μηδενική βαθμίδα ενεστώτα του *trep- (ποδοπατώ) Κατά τον Beekes, το ρήμα τραπέω (βαδίζω σταθερά) θα πρέπει να διαχωρίζεται από το ρήμα τρέπω (στρίβω, γυρίζω)

Ουσιαστικό

ἀτραπός θηλυκό (ἀτρᾰπός)

1. ατραπός, μονοπάτι

   ※  χίλιοι δὲ Φωκέων ἐφύλασσον μὲν τὴν ἀτραπὸν ἐν τῇ Οἴτῃ, προσέστω δὲ τῷ παντὶ Ἑλληνικῷ καὶ ὁ ἀριθμὸς ὁ τούτων. (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, Φωκικά, Λοκρών Οζόλων, 20, 1)

2. οδός (ευθεία)
3. (μεταφορικά) η πορεία (της ζωής)

Άλλες μορφές

• επικός τύπος : ἀταρπός

Εκφράσεις

• μύρμηκος ἀτραποί

Συγγενικά

• ἀτραπίζω
• πρότροπος (οἶνος)
• τραπητός (οἶνος)

→ και δείτε τη λέξη τραπέω

Πηγές

• ἀτραπός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀτραπός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.