ἀτημελής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀτημελής	τὸ	ἀτημελές
γενική	τοῦ/τῆς	ἀτημελοῦς	τοῦ	ἀτημελοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	ἀτημελεῖ	τῷ	ἀτημελεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀτημελῆ	τὸ	ἀτημελές
κλητική ὦ!		ἀτημελές		ἀτημελές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀτημελεῖς	τὰ	ἀτημελῆ
γενική	τῶν	ἀτημελῶν	τῶν	ἀτημελῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀτημελέσῐ(ν)	τοῖς	ἀτημελέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀτημελεῖς	τὰ	ἀτημελῆ
κλητική ὦ!		ἀτημελεῖς		ἀτημελῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀτημελεῖ	τὼ	ἀτημελεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	ἀτημελοῖν	τοῖν	ἀτημελοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀτημελής < ἀτημελέω

Επίθετο

ἀτημελής, -ής, -ές

1. (για ανθρώπους) αμελής, απρόσεκτος

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἀπόσπασμα, 184 @scaife.perseus

   μοῦσάν τιν’ ἄτοπον εἰσάγεις, ἀσύμφορον,
   ἀργόν, φίλοινον, χρημάτων ἀτημελῆ.

2. παραμελημένος, απεριποίητος

   ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι Αντώνιος, 18.1 @scaife.perseus

   καὶ κόμη μὲν ἀτημελὴς καὶ βαθὺς πώγων μετὰ τὴν ἧτταν εὐθὺς ἦν αὐτῷ καθειμένος, λαβὼν δὲ φαιὸν ἱμάτιον ἐγγὺς προσῆγε τῷ χάρακι τοῦ Λεπίδου καὶ λέγειν ἤρξατο.

Αντώνυμα

• τημελής

Παράγωγα

• ἀτημελῶς

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἀτημελέω

Πηγές

• ἀτημελής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀτημελής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.